Monsters.

Monsters;
Monsters, all around.

Monsters, I created.
Monsters, I laid eggs for.
They turn and scream for warmth now.
They in turn look for me, with their hopeless eyes.
They scream, shout, curse and wait for me to come back,
To comfort them.

Monsters, I forgot.
They are still licking their wounds.
Found a way to get past hatred and revenge.
Shedding a new light dawned upon, by someone else.
They took shelter, let open their dying self.
A new lease of life, on leash of time.
All along, being ignored.

Monsters, I am yet to create.
Monsters, I have orphaned.
Monsters, I do not dare to face; anymore.
Monsters, I wish would have been present.
Monsters, them who had a bright spot.
Monsters, them who lost track.

Monsters;
Monsters, all around.

तरीही माझा देश महान, तरीही आपला देश महान !!!

न्यायालयाची सुप्त संज्ञा अन्याय,
सुरक्षाखात्यांची पण केली आम्ही राख;

स्त्री-पुरुष-बालक यांच्यावर वासनेची गदा,
तर गुन्हा करणारे-बलात्कारित खुलेआम फिरतात राजोरास;

आम्ही फक्त मुगच गिळतो,
कारण डोळ्यांवरच्या पडद्यांना अपचनाची साथ;

साठी उलटली तरी आमचे दात अजूनही कोवळेच,
यात आमचा मिंधा अपमान;

आम्हास मात्र दिसतो संस्कृतीमय भारत,
विविधांगी रंग-ढंगांचा त्याला साज;

सर्वनाश आमचा जवळच आहे,
त्या वादळाची ही ललकार;

पण आम्ही मात्र शोभायात्रा काढून भागवतो भित्र्या, परावलंबी, मवाळ, विचारशून्य, Senseless मनाची तहान,
जात-धर्म-भाषा-प्रांत यापैकी कोणीच नाही त्याला अपवाद;

तरीही माझा देश महान,

तरीही आपला देश महान !!!


-madman , यशोधन प्रांजाहिता शेवडे

जीर्ण पानं.

जीर्ण झालेल्या पानांना वारा तरी आसरा देईल काय??
सुखत चाललेल्या देठांची जाणीव कोणाला कधी होईल काय??
नवीन उमललेल्या कळ्यांना अनुभवाचे शब्द कोण सांगील??
आणि न पडलेल्या जबाबदारीची जाणीव त्यांना नेमकी कधी होईल??

व्यथा त्या मनांची कधी आपणास कळेल??
पिचलेल्या मनांची कुठवर जाईल??
त्यांच्या भविष्याची स्वप्नं चुरडताना आपल्याला काय वाटेल??
कदाचित तेच आपलंसुद्धा भवितव्य ठरेल.

आयुष्याचा फासा कसाही पडलेला असूनदे,
शेवट सगळ्यांचा ठरलेलाच असतो.
जीवनाच्या सारीपाटावर प्यादी पुढे सरकली तरी ती आठवणीतच गुंतलेली असतात.
त्या आठवणीतच गुंफलेली असतात;
त्यांच्या तुटलेल्या आशा, अपेक्षा आणि नसलेलं भविष्य.
मात्र, वर्तमानच नसलेल्या ह्या जीर्ण देहांना आधाराची काठी भविष्यात कोण देईल काय??

पण मी तिला पाहिलंच नाही.....

तुझ्या काळ्या मण्यांच्या वास्तवाने घात केला का प्रतिभेचा ???

की कुऱ्हाड पाडलीस तू त्या विहिरीत, स्वतःहून ???

ती परी अजूनही उभी आहे तिथे, पण तिच्याकडे  देण्यासारखं काहीच नाही.

कारण रहाटगाडग्यात फसलेली तू आणि कुऱ्हाडीचं गणित तिच्या जादुई दुनियेला वळणार नाही.

पण मी तिला पाहिलंच नाही.....

तुझे निर्णय, तुझा आयुष्य.

तुझीच निराशा अन तुझं भविष्य.

आता वह्यांची देवाण-घेवाण नाही.

तुला हाक मारून भेटण्याचं प्रयोजन नाही.

कारणं शोधावी लागतात आता,

कारण कारणं शिल्लक असली तरी ती दयायचा खोटेपणा मनाला धजावत नाही.

पण मी तिला पाहिलंच नाही.....

संसारातला तुझा नवा संसार,

भूतकाळाशी घेतलायस का काडीमोड???

सदयस्थितीस कारणीभूतांची यादी करावी???

की टीकेचा आधार घेऊन तुझी कुऱ्हाड परत आणावी???

प्रश्न अनेक असले अरी प्रश्न एकच उरतो.

त्याला उत्तर नाही आपणाकडे,

आणि काळ; भविष्य सांगायला तयार नाही.

कोणे एके वेळी, भेटायचो आपण.

काळ लोटला, पण मी तिला पाहिलंच नाही.....

          - madman

The Ol' Horses are Retiring....

Time flown over our breed;
Making way while going through backdoor, for working class heroes and greed;
A world lived based on a shaky mind;
And a brain working in bright day light to pull up blind;
Time has ceased for us.
The old horses are retiring.           ||

A stage too precious to lose;
A path defined by its waywardness;
An arrow held by a force bearable;
And a mirror not showing our true image, to ourselves.
All of them, wiped us out.
The old horses are retiring.           ||

The four pillars now seem restless;
The creatures of plastic and its two wings have lost their sheen;
Now all seems gone and yet all feels clean.
We have lost interest in the race.
The old horses are retiring.           ||

We progressed too early, to set too soon;
The shining armour fading its shine;
We shone like suns, when no-one dared to cross their mind;
All the while loving it and rising their hatred for us, the open blind.
We won't do gigs nomore.
The old horses are retiring.           ||

Guard of honour, giving away to change;
A treasure of tunes, writings and pictures stored & locked away.
To a place where on one can gain by robbing;
Rather will walk the same grounds, we once ran across while flying.
The flights have ceased.
The old horses are retiring.           ||

Reuniting with chariots of life we have hated;
Letting them win our places over.
A new tune shall appear,
A new verse will be sung,
A new picture can created & directed;
By them and us.
We never desired yet the impending demise is nearer.
Let's celebrate the birth of an infant with that demise.
The old horses are retiring.           ||

                 - madman

काळ्या मण्यांचं स्वप्न !!!

पूर्वांक :

तुझं काळ्या मण्यांचं स्वप्न,
माझी वाट बघत स्वप्नातीत राहिलं.
एकच प्रश्न माझा;
त्या स्वप्नाला पण पडली होती का स्वप्नं, "आपली" ????


मध्यांक :

माझं मन,
माझी नजर,
माझे मातीचे पाय,
माझा गर्व,
माझा तुटका स्वाभिमान,
माझी आठवणींच्या हिंदोळ्यापायी असलेली लाचारी;
तू समजून घेशील का???
  काळ-वेळ उलटून गेल्यावरही,
  मलाच जाणवणारं माझा सुन्न-भग्न मन,
पुन्हा एकवार आज;
तू उमजून घेशील का???


उत्तरांक :

तरीही सांगतो ऐक;
  मी जसा जगलो,
  तसाच मी मेलो.
         तुझ्या भविष्याचा विचार न करता,
         तुझ्या वर्तमानाला किंमत न देता,
         तुझ्या भूतकाळाची फिकीर न करता.
सलत राहिला तो एकच काटा;
तुझ्या काळ्या मण्यांचा स्वप्नांचा.
तुझ्या स्वप्नातच राहिलेल्या,
 ' आपल्या काळ्या मण्यांच्या स्वप्नाचा'.


अलविदा !!!

लालबुंद निखारे आणि राखेत उधळलेली स्वप्नं !!!

पायाखाली निखारेच असतात आपल्या, सतत;
कल्पना असो वा नसो,
आपण धुंडाळतो त्यातच आपला रस्ता...
कधी कोणाचे निखारे विझतात,
मार्ग सुकर बनतो; जळण्याचे व्रण आपण विसरतो.
काळाचं रामबाण औषध त्यावर उपायकारक ठरतं.

काहींना मात्र त्या निखाऱ्यातून जाळच जाणवतो,
इच्छा नसतानाही भाजण्यापलीकडे दुसरा पर्याय नसतो…   ।।

रांगत,भेकत कसेबसे उभे राहतो आपण.
जळलेल्या हाताची व्यथा, करपलेल्या पायांना त्याचं काय अप्रूप वाटणार??
दाहकता सत्याची त्या निखाऱ्यात अजून प्रपात घडवते;
समाजाच्या चाली-रूढींवर हल्ला करता-करता, आपण लुळे पडतो.
कोणी उभं राहतं, त्या निखाऱ्यानवर.
मात्र त्यांची संख्याच इतकी नगण्य असते, की विझलेले निखारे जास्त असावेत,       त्यांच्याच आयुष्यातले.
ते पिच्छा सोडत नाहीत, निखारे मात्र जळत राहतात.
वणवा पेटतो लागलीच, क्रांतीची आग होरपळून काढते, दोघांना.
जीव मात्र फक्त त्यांचा जातो, कारण निखाऱ्यांच काम जळण्याचच असतं… ।।

जे जळतात, ते फक्त निखारे नसतात;
शरीरं भाजली जातात, मनं करपतात.
नियतीच्या या खेळामध्ये माणूस फक्त भरडला नाही जात,
तर त्याचा चोथा होतो, निर्जळी.
कारण आयुष्याला पोषक असा ओलावा तर निखाऱ्यानीच गिळलेला असतो…
करपलेली मनं मग निखाऱ्यांवर तेल नाही ओतत,
उलट ती आपल्याच जखमांवर मीठ चोळतात.
प्रश्न विचारतात स्वतःला, समाजाला, निखाऱ्यांना.
मात्र उत्तरांची अपेक्षा न करता.
शेवटी करपलेलीच मनं ती,
त्यांच्या जळण्याचा दुर्गंध पसरतो हळूहळू.
आणि त्याच्यातच त्या मनांचा गुदमरून मृत्यू होतो… ।।

जळलेल्या निखाऱ्यांची, करपून कुजलेल्या मनांची,भाजलेल्या शरीरांची;
केवळ राख उरते.….
त्या राखेतून आक्रोश ऐकायला मिळेल तुम्हाला, अगदी हजारो वर्षांनंतर सुद्धा.
कैक व्यक्तिमत्वं, अगणित स्वनं यांची उडालेली धूळ-धाण तुम्हाला कशी दिसणार???
पिचलेल्या मनांची, शून्यात हरवलेल्या असंख्य नजरांची गोष्ट तुम्हाला कोण सांगणार???
निखारे पूर्ण विझले काय अथवा पाण्याने विझवले गेले काय,
शिल्लक राहते ती फक्त राख… ।।

त्याच राखेत मिळतील तुम्हाला उधळलेली स्वप्नं,
कधी स्वतःच्या हातांनी तर कधी कोणाच्या डोळ्यासमोर, दुसऱ्यांनी…
त्या राखेतच तुम्हाला मिळेल जीवनाचं सार,
ती राख कोणाच्या हाती लागतच नाही……पण……
कारण तिची चातकाप्रमाणे वाट पाहणारे वा तिचा अखंड आयुष्य  शोध घेणारे,
त्याआधीच तिच्यात खितपत पडलेले असतात..
लालबुंद निखाऱ्यांवर चालून,
स्वतःची स्वप्नं त्या राखेत उधळत……  ।।

'A Utopian Cure' available of 'An Distopian Fantasy'.

A Utopian Cure :
               
 Let's crank steel,
 Let's breathe air,
 Let's peddle our way through the seas of fishes;
             coming through sizes, colour and level of food chain,
 Let's enter towards a foreplay between sweat and pushes,
 Let's forget this hallucination.
 A Utopian Cure.      ||

             
 Let's go merry,
 Let's celebrate our demise,
 Let's gulp up our own soul;
               in the making of a requiem for my defeat,
 Let's deter the senses from tasting the difference between a defeat          and a facewipe,
 Let's hallucinate about a futuristic past.
 A Utopian Cure.      ||


 Let's breathe out evil,
 Let's God slow me down,
 Let's become closer to the reality;
                amongst numbing out edges of fears and self-confidence,
 Let's hook ourselves to a shape of breadth and length only helped by        a shape of circle,
 Let's leave hallucination to them.
 A Utopian Cure.      ||


  Let's cling to the rust,
  Let's shut our brains,
  Let's sprint between the vastness of castle and doses of depression;
                useful to keep me alive,
  Let's forget about ambitions and dreams and work and pleasure,
  Let's hallucinate to hallucinate about them.
  A Utopian Cure.      ||


  Let's mix them,
  Let's taste the pits of empty pits,
  Let's meander with a mission;
                 albeit with a structured chaos,
  Let's kill them all as well as making them slaves,
  Let's stop hallucinating.
  A Utopian Cure.      ||


  Not a word true;
                  begged to you to take a look.
  I abhor to write about me.
  I define hallucinations.
  I declare 'A Utopian Cure';
                  never gonna be used to cure 'An Distopian Fantasy'.





An Distopian Fantasy :


You miss being someone other.
You miss the fear of a test,
              the sheer joy of reading,
              the learned capacity of understanding,
              the pit in your stomach while losing virginity,
              the relief after closing the deal,
              the thrill of experiencing running between those two vast         shadows of academy,
You simply miss it.      ||

You miss being yourself.
You miss the weight of responsibility carried by two shoulders,
              the satisfaction of getting the work done,
              the longing for her,
              the dread of the date,
              the smile on her face after seeing you,
              the swell of mind while working with her,
              the tears wasted in a closed universe,
              the warmth of her hug,
              the content a getting teased by them,
You simply miss it.      ||

You miss being them, with them.
You miss the chants,
              the sleazy remarks,
              the fights instigated,
              the home runs,
              the crowd,
              the toiling in sun,
              the efforts to carry your own arse for worship,
              the cries of victory and defeat,
              the shambolic quarrels,
              the togetherness of brotherhood,
              the feel of silk on your nape,
              the boos and boosts,
              the secret blush of flirting,
You simply miss it.      ||

An Distopian Fantasy lived; to distinguish you from them,
A heavy price of your silent tears; to bury you in depression,
The weight of day dreams; to defeat each day, just like yesterday.
You will never miss it.      ||

An Distopian Fantasy.

You simply miss it.      ||