काळ्या मण्यांचं स्वप्न !!!

पूर्वांक :

तुझं काळ्या मण्यांचं स्वप्न,
माझी वाट बघत स्वप्नातीत राहिलं.
एकच प्रश्न माझा;
त्या स्वप्नाला पण पडली होती का स्वप्नं, "आपली" ????


मध्यांक :

माझं मन,
माझी नजर,
माझे मातीचे पाय,
माझा गर्व,
माझा तुटका स्वाभिमान,
माझी आठवणींच्या हिंदोळ्यापायी असलेली लाचारी;
तू समजून घेशील का???
  काळ-वेळ उलटून गेल्यावरही,
  मलाच जाणवणारं माझा सुन्न-भग्न मन,
पुन्हा एकवार आज;
तू उमजून घेशील का???


उत्तरांक :

तरीही सांगतो ऐक;
  मी जसा जगलो,
  तसाच मी मेलो.
         तुझ्या भविष्याचा विचार न करता,
         तुझ्या वर्तमानाला किंमत न देता,
         तुझ्या भूतकाळाची फिकीर न करता.
सलत राहिला तो एकच काटा;
तुझ्या काळ्या मण्यांचा स्वप्नांचा.
तुझ्या स्वप्नातच राहिलेल्या,
 ' आपल्या काळ्या मण्यांच्या स्वप्नाचा'.


अलविदा !!!

लालबुंद निखारे आणि राखेत उधळलेली स्वप्नं !!!

पायाखाली निखारेच असतात आपल्या, सतत;
कल्पना असो वा नसो,
आपण धुंडाळतो त्यातच आपला रस्ता...
कधी कोणाचे निखारे विझतात,
मार्ग सुकर बनतो; जळण्याचे व्रण आपण विसरतो.
काळाचं रामबाण औषध त्यावर उपायकारक ठरतं.

काहींना मात्र त्या निखाऱ्यातून जाळच जाणवतो,
इच्छा नसतानाही भाजण्यापलीकडे दुसरा पर्याय नसतो…   ।।

रांगत,भेकत कसेबसे उभे राहतो आपण.
जळलेल्या हाताची व्यथा, करपलेल्या पायांना त्याचं काय अप्रूप वाटणार??
दाहकता सत्याची त्या निखाऱ्यात अजून प्रपात घडवते;
समाजाच्या चाली-रूढींवर हल्ला करता-करता, आपण लुळे पडतो.
कोणी उभं राहतं, त्या निखाऱ्यानवर.
मात्र त्यांची संख्याच इतकी नगण्य असते, की विझलेले निखारे जास्त असावेत,       त्यांच्याच आयुष्यातले.
ते पिच्छा सोडत नाहीत, निखारे मात्र जळत राहतात.
वणवा पेटतो लागलीच, क्रांतीची आग होरपळून काढते, दोघांना.
जीव मात्र फक्त त्यांचा जातो, कारण निखाऱ्यांच काम जळण्याचच असतं… ।।

जे जळतात, ते फक्त निखारे नसतात;
शरीरं भाजली जातात, मनं करपतात.
नियतीच्या या खेळामध्ये माणूस फक्त भरडला नाही जात,
तर त्याचा चोथा होतो, निर्जळी.
कारण आयुष्याला पोषक असा ओलावा तर निखाऱ्यानीच गिळलेला असतो…
करपलेली मनं मग निखाऱ्यांवर तेल नाही ओतत,
उलट ती आपल्याच जखमांवर मीठ चोळतात.
प्रश्न विचारतात स्वतःला, समाजाला, निखाऱ्यांना.
मात्र उत्तरांची अपेक्षा न करता.
शेवटी करपलेलीच मनं ती,
त्यांच्या जळण्याचा दुर्गंध पसरतो हळूहळू.
आणि त्याच्यातच त्या मनांचा गुदमरून मृत्यू होतो… ।।

जळलेल्या निखाऱ्यांची, करपून कुजलेल्या मनांची,भाजलेल्या शरीरांची;
केवळ राख उरते.….
त्या राखेतून आक्रोश ऐकायला मिळेल तुम्हाला, अगदी हजारो वर्षांनंतर सुद्धा.
कैक व्यक्तिमत्वं, अगणित स्वनं यांची उडालेली धूळ-धाण तुम्हाला कशी दिसणार???
पिचलेल्या मनांची, शून्यात हरवलेल्या असंख्य नजरांची गोष्ट तुम्हाला कोण सांगणार???
निखारे पूर्ण विझले काय अथवा पाण्याने विझवले गेले काय,
शिल्लक राहते ती फक्त राख… ।।

त्याच राखेत मिळतील तुम्हाला उधळलेली स्वप्नं,
कधी स्वतःच्या हातांनी तर कधी कोणाच्या डोळ्यासमोर, दुसऱ्यांनी…
त्या राखेतच तुम्हाला मिळेल जीवनाचं सार,
ती राख कोणाच्या हाती लागतच नाही……पण……
कारण तिची चातकाप्रमाणे वाट पाहणारे वा तिचा अखंड आयुष्य  शोध घेणारे,
त्याआधीच तिच्यात खितपत पडलेले असतात..
लालबुंद निखाऱ्यांवर चालून,
स्वतःची स्वप्नं त्या राखेत उधळत……  ।।

'A Utopian Cure' available of 'An Distopian Fantasy'.

A Utopian Cure :
               
 Let's crank steel,
 Let's breathe air,
 Let's peddle our way through the seas of fishes;
             coming through sizes, colour and level of food chain,
 Let's enter towards a foreplay between sweat and pushes,
 Let's forget this hallucination.
 A Utopian Cure.      ||

             
 Let's go merry,
 Let's celebrate our demise,
 Let's gulp up our own soul;
               in the making of a requiem for my defeat,
 Let's deter the senses from tasting the difference between a defeat          and a facewipe,
 Let's hallucinate about a futuristic past.
 A Utopian Cure.      ||


 Let's breathe out evil,
 Let's God slow me down,
 Let's become closer to the reality;
                amongst numbing out edges of fears and self-confidence,
 Let's hook ourselves to a shape of breadth and length only helped by        a shape of circle,
 Let's leave hallucination to them.
 A Utopian Cure.      ||


  Let's cling to the rust,
  Let's shut our brains,
  Let's sprint between the vastness of castle and doses of depression;
                useful to keep me alive,
  Let's forget about ambitions and dreams and work and pleasure,
  Let's hallucinate to hallucinate about them.
  A Utopian Cure.      ||


  Let's mix them,
  Let's taste the pits of empty pits,
  Let's meander with a mission;
                 albeit with a structured chaos,
  Let's kill them all as well as making them slaves,
  Let's stop hallucinating.
  A Utopian Cure.      ||


  Not a word true;
                  begged to you to take a look.
  I abhor to write about me.
  I define hallucinations.
  I declare 'A Utopian Cure';
                  never gonna be used to cure 'An Distopian Fantasy'.





An Distopian Fantasy :


You miss being someone other.
You miss the fear of a test,
              the sheer joy of reading,
              the learned capacity of understanding,
              the pit in your stomach while losing virginity,
              the relief after closing the deal,
              the thrill of experiencing running between those two vast         shadows of academy,
You simply miss it.      ||

You miss being yourself.
You miss the weight of responsibility carried by two shoulders,
              the satisfaction of getting the work done,
              the longing for her,
              the dread of the date,
              the smile on her face after seeing you,
              the swell of mind while working with her,
              the tears wasted in a closed universe,
              the warmth of her hug,
              the content a getting teased by them,
You simply miss it.      ||

You miss being them, with them.
You miss the chants,
              the sleazy remarks,
              the fights instigated,
              the home runs,
              the crowd,
              the toiling in sun,
              the efforts to carry your own arse for worship,
              the cries of victory and defeat,
              the shambolic quarrels,
              the togetherness of brotherhood,
              the feel of silk on your nape,
              the boos and boosts,
              the secret blush of flirting,
You simply miss it.      ||

An Distopian Fantasy lived; to distinguish you from them,
A heavy price of your silent tears; to bury you in depression,
The weight of day dreams; to defeat each day, just like yesterday.
You will never miss it.      ||

An Distopian Fantasy.

You simply miss it.      ||

He, Melancholy and Them !!!

He did not want to go, to them;
He never expected them to return;
And in return; he decided to stay;
   to stay away from them,
   to leave it all behind ;
to Them.

No-one asked him, "when would you go back, to Them???" ;
No-one expected him to come back, either.
Yet he was staying, where he wanted,
   right on the wrong of their opinion.
He was leaving a tradition, of staying in a claustrophobic sky.

A sky filled with people like him,
   trying very hard to swim across The Ocean.
Trying equally hard to avoid each other;
While wishing that, others,
   whom they avoided would never come back;
And wearing a facade of loving them, caring for them, respecting them;
Back-stabbing them the whole time.

A sky working on ticktock,
A sky valued by plastics,
A sky run by smoke,
A sky worn out by building too much on it,
A sky filled with infinite stars, real and unreal;
A sky he remembers through memories,
   of her, of him;
A sky which he loves yet loathes the idea of loving it.
A sky he never wanted to be a part of, after meeting them

He will never go, there lies a trap; he believes;
So, he came back, from where others went away;
And chose, what others left behind, asking for what he left.

But irony of him and Them,
   well played by the growing distance between them;
was creating a close proximity,
   to defeat his purpose of running away.
He was not the chosen one, he was just another victim.
A victim of Them.
All of Them, victims of themselves.

An axis shifting, creating many worlds and as many parallel universes;
He is steadfast, at his position.
Watching the world around him, go in a tizzy.
Blurred vision gives way to fall.
And he is simply turned into nothing.
Making him forget all the love, loss, hunger, grief, greed, laughter, lust, Life and others.
And letting them win, one more time.

He never wanted to go, to them.
So, he did not.
But, they found him.
At a place, which he never wanted Them to find;
At a time, when he had no one to talk to;
But, they found him nonetheless.
So, he talked to himself.
And never talked to anyone;
Heading to Tomorrowland,
   for Forever.

Umberella.....

A pre-determmned void, soon to go under hammer;
A blank page pouring countless words, and an equally blind man who can read it;
All decided, millions of years ago;
Let the gates of paradise welcome you...........        

A mind broken, kept even;
Under the veil of future,
that mind can not be allowed to roam.
Though meandering all he does,
mind driving him sane.
A wish he wishes to come alive,
out of the shells of dreams,
he walks with them, side by side.

Too afraid to leave the umbrella of the known,
I see him waiting, chatting with the gatekeeper.
He shall not move, he promised;
Yet breaking every promise he made.
Even to the gatekeeper of not having hopes to go through.

Without him noticing, the umbrella disappears,
leaving him with them;
just like him.
But he is different, boy. He indeed is.
Because he never wanted to live in the shadows,
of umbrella.

They will say,
"He is just justifying his own failure, of not being able to keep the safe heaven intact."
To them, he says, I hear;
"Unless I break the spell of my own shadow living in fear;
   fear of rain to lash me,
   fear of fog to disappear him,
   fear of sun to burn me &
   fear of my own self, to never leave me;
I will not shine."
He says this much and becomes mortal.
Only to resurface in the rings of heaven and hell.

Nobody can predict any future,
but they can certainly rewrite it.
I asked him how he will do it and he made me write this.
  maybe, he'll shambolically fail.
  maybe, he'll never shine.
  maybe,he'll never have the name again.
  maybe, he'll always regret his decisions and whine.
But when the dust settles over and sand has blown you away;
You'll always find him there.
Asking you to help yourself.

So, as the curtains come crashing down,
And after The Machine is done spitting you out,
do not ask for an umbrella.
Rather,run away from it.
Run farther, so it never reaches you.
And thus, you can be alive.
Even though you are burning, freezing and dying.
Never, ever; ask for that Umbrella......

प्रतीकात्मक प्रेमाचा मदिरामय खेळ !!!!

दिवस कसे सरत गेले,तुझ्या आठवणीत झुरत गेले….
मग तोल सावरताना जरासा,न जाणे किती रिते झाले पेले….. ॥

सख्य तुझे हवे म्हणून कधी पेल दूर ढकलला होता,

तुझ्या विरहाच्या नादातच आता मी त्यांना आपलेसे केले...

आज पेल्यात तू दिसलीस....मादक अशी काचेतून हसलीस....

क्षणिक आनंद तू मिळाल्याचा म्हणून एक वेळी अनेक पेले भरले.....

आणि ते सारे रिकामे केले.......  ॥ १ ॥

पेले जाहले रिकामे पण तू अजूनही लांब का???

प्रेमाचा वर्षाव तुझ्यापरी होता होता पेल्यांना लगाम का????

तू अणि मदिरा,यातलं अंतर आता संपलय…

महाग आणि विषारी असं सुंदर combination ते बनलंय….

पण तुझी साथ अशी सहजी थोडी सुटणार???

आज पेल्यातच शुद्धीबरोबर तुझी पण आठवण बुडणार…

म्हणूनच ते सारे पेले केले रिकामे…

आणि लिहीत गेलो तुझ्या नावाचे पोवाडे,हे असे !!!!   ॥ २ ॥

शुद्धीत मग येताना आधार पुन्हा रित्या पेल्यांचा…

चढलेली 'तुझी' नशा उतरवायला 'उतारा' भिजलेल्या आसवांचा…

तुझ्या आठवणीत रमताना पुन्हा उधळेल माझा शब्द-वारू…. 

संपताना जग डोळ्यात माझ्या उरेल फक्त,

तुझ्यातला मी आणि माझ्यातली दारू…………   ॥ ३ ॥

- प्रथमेश कसालकर आणि madman

'दुसरी बाजू'

दुसर्‍या बाजूने जग किती वेगळं दिसतं,याची जाणीव अचानक का व्हावी???

"त्या जगाची पण सफर एकदा झालीच पाहिजे",अशी भावना मनी का न यावी???

वर्गात back-benchers रोज आम्ही,मस्ती आमची अमाप....

आठवडयातून एकदा बाहेर न काढल्यास,Prof नाच त्याचा ताप….

कधीतरी 'शहाण्या' मुलासारखं स्वतःहून का पहिल्या benchवर आम्ही नाही बसत???

का back-benchersच्या जोकवर आम्ही 'तिकडे' बसून नाही हसत??  ॥१॥

रोज comments पास करतो,हसतो,खिदळतो….

अभ्यास करायचा तेवढा राहून जातो….

वर्गातल्या 'हुश्शार' पोरांना पाहून हेवा वाटत नसला तरी त्यांच्यासारखं लक्ष दयावं असं कधी का वाटत नाही????

वाटलंच तर पुलाखालून एवढा 'अभ्यास' वाहून गेल्यासारखी आम्ही शहाणे का होत नाही???? ॥२॥

बाहेर काढलं जाण्याचा कंटाळा येतो कधी,

तरीही बंडखोर म्हणून Department मधे 'Famous' करण्यात येतं….

तो Tag सांभाळण्याची इच्छा नसली तरी आपोआप सगळं जुळून का येतं???

चूक नसताना वर्गाच्या बाहेर आम्हालाच का काढला जातं????  ॥३॥

'वर्गात पहिलं यावं' ही ईर्षा नाही मनात,

पण 'All-Clear' असावं अशी 'स्वप्नं' नेहमीच आम्ही बाळगतो....

स्वप्नांना सत्यात उतरवतानाचे प्रयत्न नेहमी Exam च्या वेळीच का कमी पडतात???

षंढासारखे हसत Result बघताना,पुन्हा पुन्हा KT पापर देताना आमची आम्हाला लाज का नाही वाटत??? ॥४॥

अशी जाणीव झाली यात धन्यता मानतात काही,

ही जाणीव झालेल्यांना वाळीत टाकण्यात काहीजण नाही करत कुचराई….

'शहाणं' होण्याची किंमत आम्ही इच्छा नसताना का चुकवायची???

दुसऱ्या बाजूने जग बघण्याची इच्छा मनात कधीपर्यंत मारत राहायची???  ॥५॥

- madman